De kunstenaar
Te Wierik werd in 1954 in het Overijsselse Hengelo geboren. Zijn ouderlijk gezin verhuisde naar Haaksbergen vanwege het werk van zijn vader. Te Wierik was als kunstenaar autodidact. Hij was zowel beeldhouwer als kunstschilder. Vanwege zijn gezondheid legde hij zich steeds meer toe op het schilderen. De laatste jaren van zijn leven woonde en werkte Te Wierik in het Gelderse Rekken. Zijn werk werd geëxposeerd in en buiten Nederland, onder andere in Duitsland en in de Verenigde Staten.
Te Wierik was tevens illustrator, musicus, dichter en schrijver. Hij overleed in augustus 2002 in Haaksbergen op 48-jarige leeftijd.
Toen Jan te Wierik zijn sporen als kunstenaar nog amper verdiend had, herkende iedereen in zijn woonplaats Haaksbergen hem aan zijn ongewone verschijning: lange haren, baard, rubberen laarzen en kleren vol cement en verf. Dat was hem ten voeten uit. Hij verzette zich zijn leven lang tegen alles wat moest, dus ook tegen de gangbare Achterhoekse ‘dresscode’.
Jan te Wierik was, behalve schilder, ook beeldhouwer, dichter, keramist en maker van houten en gietijzeren objecten, die hij in zijn eigen, herkenbare kleuren schilderde. Hij had een enorme drang tot produceren, werkte doorgaans 14 uur per dag. Die uitputtingsslag kon hij op den duur echter niet volhouden, zo lezen we in de omvangrijke monografie ‘Jan te Wierik 1954-2002’ uit 2005. Op 48 jarige leeftijd overlijdt hij, opgebrand, aan een hartstilstand.
Commercieel gezien is de kunstenaar succesvol. Notabelen uit de wijde omgeving kopen zijn werk gretig. “Het geld kwam lange tijd met scheppen binnen.” Hij geniet van zijn succes, maar zwakt dat ook weer af: “Ik denk niet in succes of geld. In mijn wereld gaat het alleen om het maken van goede werken.” Op zeker moment besteedt Jan te Wierik de zakelijke beslommeringen uit aan enkele Ootmarsumse galeriehouders. Die hebben grootse plannen, starten Galerie Jan Te Wierik en willen exposities organiseren tot in Amerika en Japan toe. Helaas komen de mooie dromen over wereldwijde verkoopsuccessen niet uit. ‘Tot vreugde van zijn bewonderaars maar tot ergernis van zijn zaakwaarnemers’ gaat de kunstenaar weer vanuit zijn atelier verkopen en beleeft opnieuw gouden tijden.
Jan te Wierik heeft geen kunstopleiding gehad; twee keer is hij afgewezen door de Enschedese kunstacademie. In 1991 zegt hij in een interview in de Twentsche Courant: “Ik heb mijn eigen weg gezocht. Altijd. Leermeesters heb ik niet gehad. Ik heb mezelf het vak geleerd, geëxperimenteerd met technieken en gewerkt om aan de kost te komen.” Vaak is Te Wierik vergeleken met de kunstenaars van de Cobrabeweging, zoals Appel, Lucebert, Constant en Corneille, maar ‘hij voelde zich altijd buiten de maatschappij staan en verklaarde zijn eigen kleine, besloten wereldje tot universum van zijn kunst’.